Yepyeni bir sabah başlıyor bu sabah. Acaba herşey gerçek olacak mı? Yoksa seninle yaşadığımız o günlerde ki gibi yalanlar mı yaşayacak dünyamda? Yada, yada tek gerçek onlar mı?
Dün gece seni gördüm rüyamda. Sabah kalktığımda hatırlamıyordum. Sadece, sadece gözlerinin karası bulaşmıştı üzerime. "Sevgilim" dedim, dün gece sana ilk defa sevgilim dedim. Hep yanında kalmak istedim. Ama o kadar uzaktın ki bana... Tıpkı eskisi gibi uzaklarda. Seninle nereye kadar sürecekti bu yalan. Gözlerim seni arıyor hala. Kokunu, sesini, sıcaklığını duymak istiyorum. O gülüşünü tekrar görmek istiyorum.
Ama sanırım asla olmayacak bir daha...
Kalbimin üstüne seni yerleştirdim, asla sökmeyeceğim. Sonsuzluk bir bulut olursa eğer birgün, gözlerim seni gerçekten gördüğünü sanırsa ve birde leyların kokusunu duyarsam işte o zaman bileceğim. Bileceğim ki sana geldim.
Sevgilim ben seni hep sevdim. herşeyini sevdim. Hani sana yakıştırdığım bir şiir vardı: "Ben böyle seviyorum işte. Zerafetini, kabalığını, olduğun şairi olmadığın erkeği, yalnızca boynunun düzgün çizgilerini değil koltuk altının terini de seviyorum. Bir zamanlar çocuk olduğun ve bir gün ceset olacağın için seni seviyorum. Ve eğer Tanrı böyle sevemiyorsa bende sevgimi Tanrı yaparım."
Tanrının yanından bana el salla. Bana lütfen el salla. Melekler kanatlarında getirecektir bana kokunu ve seni ve sevgimi ve bizi ve anıları ve saçlarımı ve saçlarını ve kavgaları ve yalanları ve tutkuyu ve sevgiyi... Yani bizi. Sadece bizi. İkimizi.
Tek ne isterdim biliyormusun? Bunu gerçekten isterdim. Sonunda duyacaklarım bana acı verse de seninle o son konuşmamızı yapabilmeyi isterdim.
